заклёпка, -і, ДМ -пцы, ж.

1. гл. закляпаць.

2. мн. -і, -пак. Металічны шпень, які замацаваны або якім замацоўваюць.

|| прым. заклёпачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заклё́пка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. заклё́пка заклё́пкі
Р. заклё́пкі заклё́пак
Д. заклё́пцы заклё́пкам
В. заклё́пку заклё́пкі
Т. заклё́пкай
заклё́пкаю		 заклё́пкамі
М. заклё́пцы заклё́пках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

заклёпка ж., в разн. знач. заклёпка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заклёпка ж.

1. (действие) заклёпванне, -ння ср., заклёпка, -кі ж.;

2. (предмет) заклёпка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заклёпка, ‑і, ДМ ‑пцы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. заклёпваць — закляпаць.

2. Р мн. ‑пак. Металічны шпень з шырокай галоўкай на адным канцы, прызначаны для змацавання металічных частак чаго‑н. На зашмальцаваных тронках нажа ярка вызначалася жоўтыя заклёпкі накшталт рыбіных вачэй. Дуброўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заклёпка ж

1. (дзеянне) гл заклёпванне;

2. (стрыжань) Niet m -(e)s, -e;

без заклёпкі níetlos

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

закляпа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

Распляскаць канец заклёпкі, шпяня і пад., змацоўваючы імі што-н.

З. болт.

|| незак. заклёпваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. заклёпванне, -я, н. і заклёпка, -і, ДМ -пцы, ж.

|| прым. заклёпачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заклёпачны гл. заклёпка, закляпаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

заклёпванне ср. (действие) заклёпка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыпе́таваць ’біць, калаціць да смерці’ (Нас.), пры́петка ’заклёпка’ (Ласт.). Гл. пе́таваць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)