закля́цце
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
закля́цце |
закля́цці |
| Р. |
закля́цця |
закля́ццяў |
| Д. |
закля́ццю |
закля́ццям |
| В. |
закля́цце |
закля́цці |
| Т. |
закля́ццем |
закля́ццямі |
| М. |
закля́цці |
закля́ццях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
закля́цце, -я, мн. -і, -яў, н. (уст.).
Тое, што і заклінанне (у 2 знач.); клятва, зарок.
Даў сабе з. не рабіць глупства.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
закля́цце, ‑я, н.
Уст.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. заклінаць — заклясці.
2. Тое, што і заклінанне (у 2 знач.). Мая дарагая матуля, Прывет і паклон мой табе, Тваё я закляцце ад кулі Заўсёды нашу пры сабе. Астрэйка.
3. Клятва, абяцанне, зарок. На гэтых завушніцах я напісаў закляцце — Усё, што не сказаў ёй, А ў чым хацеў прызнацца. Танк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заклён, -ну м., см. закля́цце
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
заклён, ‑у, м.
Разм. Тое, што і закляцце.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
закля́тие ср., уст.
1. закля́цце, -цця ср.;
2. (клятва) заро́к, -ку м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Замо́ва ’заклінанне’. Укр. замо́ва ’тс’, польск. уст. zamowa ’закляцце’, н.-луж. zamołwa ’прабачэнне, абаронная прамова’, чэш. уст. zámluva ’заказ, клятва’. Параўн. рус. паўн.-дзвін. замо́вка ’заступніцтва словам’, пецярб. замовле́ние ’замова’. Бязафіксны назоўнік ад дзеяслова *замовити > замовіць ’выклікаць мовай чароўную дзею’, утворанага ад кораня, прадстаўленага ў мова (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
закля́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, на якога накладзена закляцце; пракляты. Многа было апавяданняў і пра заклятыя грошы. Чорны. Міхал ідзе адзін, пануры, І сам ён хмур, і думкі хмуры, Як гэты лес, снягамі сцяты Як замоўлены, закляты. Колас.
2. Непрымірымы, вечны (пра ворага, праціўніка). Шмат пакуль у смерці памагатых, Ворагаў жыцця заклятых. Зарыцкі. — Хай заклятыя паны На галлі асін пятрэюць! Кляшторны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
zaklęcie
zaklęci|e
1. закляцце; замова;
magiczne ~a — чароўныя замовы;
rzucić ~e na kogo/co зачароўваць; заварожваць каго/што;
2. мальба; просьба;
nie pomogły żadne ~a — ніякія просьбы не дапамаглі
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)