завіту́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

Тое, што і завіток.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завіту́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. завіту́шка завіту́шкі
Р. завіту́шкі завіту́шак
Д. завіту́шцы завіту́шкам
В. завіту́шку завіту́шкі
Т. завіту́шкай
завіту́шкаю		 завіту́шкамі
М. завіту́шцы завіту́шках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

завіту́шка ж., в разн. знач. завиту́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завіту́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

1. Тое, што і завіток (у 1 знач.). Пані Авяліна ледзь прыкметна ўсміхнулася і пачала папраўляць валасы, каб закруціць на скронях і ля вушэй завітушкі, якія заўсёды спадаюць на плечы. Бажко.

2. Тое, што і завіток (у 2 знач.). Па вечарах татка ўсё сядзіць над нейкімі паперамі, — кружочкі, завітушкі малюе. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завиту́шка в разн. знач. завіту́шка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

whorl [wɜ:l] n.

1. віто́к, завіту́шка (спіралі)

2. bot. пучо́к лі́сця, кве́так на канцы́ сцябла́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ро́счырк ’завітушка на пісьме, звычайна ў канцы слова або чыйго-небудзь подпісу’, ’след бліскавіцы, рэактыўнага самалёта’ (ТСБМ). З рус. росчерк, якое з раз‑/рос‑ і черкну́ть/черкать < черта́ (Гараеў, 413; Фасмер, 4, 344).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

curl​1 [kɜ:l] n.

1. ку́дзер, ло́кан

2. заві́ўка

3. за віто́к, завіту́шка; спіра́ль;

curls of smoke ко́льцы ды́му

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

twirl​1 [twɜ:l] n.

1. ві́хар;

a twirl of dust віху́ра пы́лу;

do a twirl вярце́цца, кружы́цца

2. віхо́р; ку́дзер, завіто́к, завіту́шка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ро́счырк, ‑у, м.

Завітушка на пісьме, звычайна ў канцы слова або чыйго‑н. подпісу. [Грай] па-вайсковаму суха пераказвае загад, бярэ з рук паперку з шырокім сакратаровым росчыркам. Мікуліч. // у перан. ужыв. Пра след бліскавіцы, рэактыўнага самалёта. Тоня ўздрыгвала пры кожным росчырку маланкі. Лось.

•••

Адным росчыркам пяра — адным подпісам, не ўнікаючы ў сутнасць справы, зрабіць што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)