завяшча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; зак. і незак.

1. каго-што каму. Перадаць (перадаваць) па завяшчанні.

З. маёмасць сыну.

2. каму з інф. Даручыць (даручаць) што-н., выказаўшы перадсмяротную волю.

Вучоны завяшчаў прадоўжыць справу сваім вучням.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

завяшча́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. завяшча́ю завяшча́ем
2-я ас. завяшча́еш завяшча́еце
3-я ас. завяшча́е завяшча́юць
Прошлы час
м. завяшча́ў завяшча́лі
ж. завяшча́ла
н. завяшча́ла
Загадны лад
2-я ас. завяшча́й завяшча́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час завяшча́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

завяшча́ць сов. и несов. завеща́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завяшча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што або з інф.

Пакідаць, перадаваць пасля сваёй смерці каму‑н. што‑н. у спадчыну. Завяшчаць маёмасць сыну. // Выказваць волю, даваць наказ паслядоўнікам, нашчадкам. У.І. Ленін завяшчаў моладзі «вучыцца, вучыцца і вучыцца». «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завяшча́ць vermáchen vt; verérben vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

завеща́ть сов., несов. завяшча́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

завяшча́цца, ‑аецца; незак.

Зал. да завяшчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заве́шчаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад завяшчаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bequeath [bɪˈkwi:ð] v. fml завяшча́ць (маёмасць)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

legować

незак. юр. завяшчаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)