Verbum

анлайнавы слоўнік

жгу́цік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

жгу́цік, -а, мн. -і, -аў м.

1. гл. жгут.

2. Орган руху ў прасцейшых арганізмаў, які мае выгляд тонкай ніці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жгу́цік м.

1. уменьш. жгу́тик;

2. зоол. жгу́тик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жгу́цік, ‑а, м.

1. Памянш. да жгут.

2. Ніцепадобны выраст на целе прасцейшых арганізмаў, які служыць органам руху.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жгут, -а́, М жгуце́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Эластычная гумавая трубка, бінт або іншы прадмет для перавязвання канечнасці, каб спыніць кровацячэнне.

Налажыць ж.

2. Туга скручаны кавалак тканіны, пучок саломы і пад.

Саламяны ж.

|| памянш. жгу́цік, -а, мн. -і, -аў, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жгу́тик жгу́цік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рызапла́ст

(ад гр. rhiza = корань + -пласт)

тонкая нітка ў некаторых жгуцікавых, якая злучае жгуцік з ядром.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кінетасо́ма

(ад гр. kinetos = рухомы + сома)

асобае ўтварэнне ў плазме клеткі, ад якога ў прасцейшых адыходзіць жгуцік або раснічка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)