е́лка, -і, ДМ е́лцы, мн. -і, е́лак, ж.

Хвойнае вечназялёнае дрэва з конусападобнай кронай.

|| памянш.-ласк. е́лачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.

|| прым. яло́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Е́лка

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Е́лка
Р. Е́лкі
Д. Е́лцы
В. Е́лку
Т. Е́лкай
Е́лкаю
М. Е́лцы

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

е́лка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. е́лка е́лкі
Р. е́лкі е́лак
Д. е́лцы е́лкам
В. е́лку е́лкі
Т. е́лкай
е́лкаю		 е́лкамі
М. е́лцы е́лках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

е́лка ж. ель, ёлка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

е́лка, ‑і, ДМ елцы; Р мн. елак; ж.

Вечназялёнае дрэва сямейства хваёвых з конусападобнай кронай і доўгімі лускаватымі шышкамі. За дубамі ўзвышаюцца, гамонячы сваімі калматымі вершалінамі з сінім небам, вечназялёныя елкі і сосны. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

елка

т. 6, с. 386

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Елка (в., Зэльвенскі р-н) 4/379; 5/8 (к.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Елка 2/204, 529; 3/66, 528; 4/379; 5/419, 443

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

е́лка ж.

1. (дрэва) Tanne f -, -n, Tánnenbaum m -(e)s, -bäume, Fíchte f -, -n, Fíchtenbaum m;

2. (святочная) Wéihnachtsbaum m, Christbaum [´krıst-] m, Néujahrsbaum m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

елка

Том: 9, старонка: 202.

img/09/09-202_1305_Елка.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)