езуі́цтва, -а, н.

Крывадушнасць, хітрасць як сродкі для дасягнення мэты.

Такога езуіцтва ад яго ніхто не чакаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

езуі́цтва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. езуі́цтва
Р. езуі́цтва
Д. езуі́цтву
В. езуі́цтва
Т. езуі́цтвам
М. езуі́цтве

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

езуі́цтва ср. иезуи́тство

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

езуі́цтва, ‑а, н.

Хітрасць, крывадушнасць, неразборлівасць у выбары сродкаў для дасягнення мэты. — І нічога другога, апрача панскага зазнайства, няшчырасці і езуіцтва, у .. [Луцкевічу] няма. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

иезуи́тство езуі́цтва, -ва ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

jezuityzm, ~u

м. езуіцтва

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)