Е́ва

назоўнік, уласны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. Е́ва Е́вы
Р. Е́вы Е́ў
Д. Е́ве Е́вам
В. Е́ву Е́ў
Т. Е́вай
Е́ваю		 Е́вамі
М. Е́ве Е́вах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Ева (княгіня) 5/470

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Ева (міфал.) 1/60; 4/374

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Руткаі Ева

т. 13, с. 473

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Сіманайцітэ Ева

т. 14, с. 382

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Фялінская Ева Зыгмунтаўна

т. 16, с. 512

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

го́рдзіеў, -ева.

У выразе: гордзіеў вузел гл. вузел¹.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарнаста́еў, ‑ева.

Які належыць гарнастаю. Гарнастаеў след.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

со́балеў, ‑ева.

Які належыць собалю. Собалеў хвост.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)