дэпо́вец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дэпо́вец |
дэпо́ўцы |
| Р. |
дэпо́ўца |
дэпо́ўцаў |
| Д. |
дэпо́ўцу |
дэпо́ўцам |
| В. |
дэпо́ўца |
дэпо́ўцаў |
| Т. |
дэпо́ўцам |
дэпо́ўцамі |
| М. |
дэпо́ўцу |
дэпо́ўцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дэпо́вец, -по́ўца м., разг. депо́вец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дэпо́вец, ‑поўца, м.
Разм. Рабочы дэпо. І колькі вунь гэтых вагонаў, цэлы пасёлак — жывуць у іх дэпоўцы. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
депо́вец дэпо́вец, -по́ўца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)