дэлега́цкі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. дэлега́цкі дэлега́цкая дэлега́цкае дэлега́цкія
Р. дэлега́цкага дэлега́цкай
дэлега́цкае		 дэлега́цкага дэлега́цкіх
Д. дэлега́цкаму дэлега́цкай дэлега́цкаму дэлега́цкім
В. дэлега́цкі (неадуш.)
дэлега́цкага (адуш.)		 дэлега́цкую дэлега́цкае дэлега́цкія (неадуш.)
дэлега́цкіх (адуш.)
Т. дэлега́цкім дэлега́цкай
дэлега́цкаю		 дэлега́цкім дэлега́цкімі
М. дэлега́цкім дэлега́цкай дэлега́цкім дэлега́цкіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэлега́цкі делега́тский

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэлега́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дэлегата, належыць яму. Дэлегацкі білет. Дэлегацкія абавязкі. □ Пракоп крыху сумеўся, адчуўшы трывогу і страх, і ўсё ніжэй і ніжэй стала апускацца яго дэлегацкая роля. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэлега́цкі Delegíerten-;

дэлега́цкі сход Delegíertenkonferenz f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэлега́т, -а, М -га́це, мн. -ы, -аў, м.

Выбраны або прызначаны прадстаўнік якой-н. арганізацыі, установы, калектыву на сход, канферэнцыю, з’езд і пад.

|| ж. дэлега́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дэлега́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

делега́тский дэлега́цкі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)