дэко́кт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэко́кт дэко́кты
Р. дэко́кту дэко́ктаў
Д. дэко́кту дэко́ктам
В. дэко́кт дэко́кты
Т. дэко́ктам дэко́ктамі
М. дэко́кце дэко́ктах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэко́кт, -ту м., фарм., уст. деко́кт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэко́кт, ‑у, М ‑кце, м.

Адвар з лекавых раслін.

[Лац. decoctus.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэко́кт

(лац. decoctus = прыгатаваны)

адвар з лекавых раслін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

деко́кт фарм., уст. дэко́кт, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)