дэкадэ́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дэкадэ́нт дэкадэ́нты
Р. дэкадэ́нта дэкадэ́нтаў
Д. дэкадэ́нту дэкадэ́нтам
В. дэкадэ́нта дэкадэ́нтаў
Т. дэкадэ́нтам дэкадэ́нтамі
М. дэкадэ́нце дэкадэ́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэкадэ́нт м. декаде́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэкадэ́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Прадстаўнік, прыхільнік дэкадэнцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэкадэ́нт м. Dekadénzler m -s, -;

паэ́т-дэкадэ́нт dekadénter Díchter

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэкадэ́нт

(фр. décadent = які падае)

прадстаўнік, прыхільнік дэкадэнцтва.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

декаде́нт дэкадэ́нт, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэкадэ́нтка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да дэкадэнт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dekadent

м. дэкадэнт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Дэкада́нс ’дэкаданс’ (БРС). Як і дэкадэ́нт ’дэкадэнт’ (БРС), запазычанне (у XIX ст., як і рус. декада́нс, декаде́нт, укр. декада́нс, декаде́нт) з франц. décadente, décadence. Падрабязна Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 53–54 (з літ-рай).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

decadent

[ˈdekədənt]

1.

adj.

дэкадэ́нцкі, упа́дніцкі, заняпа́лы, падупа́лы

2.

n.

дэкадэ́нт -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)