дэкада́нс, -у, м. (кніжн.).

1. Заняпад, культурны рэгрэс.

2. Тое, што і дэкадэнцтва.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэкада́нс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. дэкада́нс
Р. дэкада́нсу
Д. дэкада́нсу
В. дэкада́нс
Т. дэкада́нсам
М. дэкада́нсе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэкада́нс, -су м., книжн. декада́нс

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэкада́нс, ‑у, м.

Кніжн.

1. Заняпад, культурны рэгрэс.

2. Тое, што і дэкадэнцтва. Сатырычныя вершы [Крапівы] былі накіраваны супраць тых, хто спрабаваў перанесці ў нашу паэзію прыёмы паэтыкі дэкадансу. Пшыркоў.

[Фр. décadence.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэкада́нс м. Dekadénz f -; Verfáll -(e)s; Entártung f -;

паэ́тыка дэкада́нсу літ. die Poesíe der Dekadénz

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэкада́нс

(фр. décadence)

1) заняпад, культурны рэгрэс;

2) тое, што і дэкадэнцтва.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Дэкада́нс ’дэкаданс’ (БРС). Як і дэкадэ́нт ’дэкадэнт’ (БРС), запазычанне (у XIX ст., як і рус. декада́нс, декаде́нт, укр. декада́нс, декаде́нт) з франц. décadente, décadence. Падрабязна Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 53–54 (з літ-рай).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дэкада́нс

(фр. décadence)

1) заняпад, культурны рэгрэс;

2) тое, што і дэкадэнцтва.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

декада́нс книжн. дэкада́нс, -су м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

schyłkowość

ж. упадніцтва; дэкаданс

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)