дэду́кцыя, -і, ж.

Спосаб разважання ад агульных палажэнняў да прыватных вывадаў.

|| прым. дэдукты́ўны, -ая, -ае.

Д. метад.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дэду́кцыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. дэду́кцыя
Р. дэду́кцыі
Д. дэду́кцыі
В. дэду́кцыю
Т. дэду́кцыяй
дэду́кцыяю
М. дэду́кцыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дэду́кцыя ж. лог. деду́кция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дэду́кцыя, ‑і, ж.

Метад даследавання, пры якім асобнае, прыватнае пазнаецца на аснове ведання агульнага; проціл. індукцыя.

[Лац. deductio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дэдукцыя

т. 6, с. 325

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Дэдукцыя 1/201, 310, 490; 2/501; 4/349; 5/89, 90; 7/149; 8/26; 9/151, 512; 11/455

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дэду́кцыя ж. Deduktión f -, -en, Ábleitung f -, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дэду́кцыя

(лац. deductio = вывядзенне)

спосаб разважання, пры якім новае палажэнне выводзіцца чыста лагічным шляхам на аснове папярэдніх; разважанне ад агульнага да прыватнага (параўн. індукцыя 1).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Дэду́кцыя ’дэдукцыя’ (БРС). Рус. деду́кция, укр. деду́кція. Здаецца, запазычанне з польск. dedukcja (< лац. deductio). Параўн. Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 45.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дэду́кцыя

(лац. deductio = вывядзенне)

спосаб разважання ад агульных палажэнняў да прыватных вывадаў (проціл. індукцыя).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)