дыяры́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. дыяры́т
Р. дыяры́ту
Д. дыяры́ту
В. дыяры́т
Т. дыяры́там
М. дыяры́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыяры́т, -ту м., геол. диори́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыяры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Глыбінная магматычная горная парода зеленавата-шэрага колеру (скарыстоўваецца ў будаўніцтве.)

[Ад грэч. diorízō — адрозніваю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыярыт

т. 6, с. 315

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Дыярыт 1/340; 3/602; 4/345; 5/299; 10/185

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дыяры́т

(фр. diorite, ад гр. diorizo = размяжоўваю)

глыбінная магматычная горная парода зеленавата-шэрага колеру; складзеная з плагіяклазаў і цёмных сілікатаў, выкарыстоўваецца ў будаўніцтве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

диори́т геол. дыяры́т, -ту м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гранадыяры́т

(ад лац. granum = зерне + дыярыт)

магматычная горная парода, якая складаецца ў асноўным з палявых шпатаў і кварцу, а таксама з рагавой субстанцыі, біятыту і інш.; выкарыстоўваецца як абліцовачны камень і друз.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)