дыяме́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дыяме́нт дыяме́нты
Р. дыяме́нта дыяме́нтаў
Д. дыяме́нту дыяме́нтам
В. дыяме́нт дыяме́нты
Т. дыяме́нтам дыяме́нтамі
М. дыяме́нце дыяме́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыяме́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Алмаз, брыльянт.

2. Назва аднаго з дробных шрыфтоў.

|| прым. дыяме́нтавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыяме́нт м.

1. разг. (минерал) алма́з;

2. уст. (брильянт) диама́нт;

3. тип. диама́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыяме́нт, ‑а, М ‑нце, м.

1. (часцей у паэт. мове). Алмаз, брыльянт. То не скарб дарагі над зямлёй — То праменняў блішчаць, дыяменты. Бядуля.

2. Від дробнага шрыфту.

[Фр. diamant.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дыямент, гл. Алмаз

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дыямент

т. 6, с. 312

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Дыямент (шрыфт) 4/344

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дыяме́нт м. мін. Diamánt m -en, -en;

шліфава́ць дыяме́нт éinen Diamánten schléifen*;

цвёрды як дыяме́нт hart wie (ein) Diamánt;

дыяме́нтавы бранзале́т ein diamántenes [mit Diamánten besétztes] Ármband

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дыяме́нт

(с.-лац. diamentum, ад гр. adamas, -antos)

1) тое, што і брыльянт;

2) друкарскі шрыфт, кегель якога роўны 4 пунктам (каля 1,5 мм).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Дыя́мент ’дыямент’ (Нас., Касп.), дыяме́нт ’тс’ (БРС). Кюнэ (Poln., 52) мяркуе, што націск і фанетыка слова ўказваюць на запазычанне з польск. diament (< лац. diamantum, с.-лац. diamentum). Адносна польск. слова гл. Брукнер, 89. З польск. мовы запазычана і бел. дыяме́нт ’тс’ (БРС): націск тут з ускосных склонаў (польск. diáment, але diaméntu). У ст.-бел. мове слова вядома з XVI ст. у формах диаментъ, дияментъ, дыяментъ (гл. Булыка, Запазыч., 95). Параўн. дыяме́нтавы (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)