дыяле́ктык, -а, мн. -і, -аў, м.

Паслядоўнік дыялектычнай філасофіі, дыялектыкі (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыяле́ктык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дыяле́ктык дыяле́ктыкі
Р. дыяле́ктыка дыяле́ктыкаў
Д. дыяле́ктыку дыяле́ктыкам
В. дыяле́ктыка дыяле́ктыкаў
Т. дыяле́ктыкам дыяле́ктыкамі
М. дыяле́ктыку дыяле́ктыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыяле́ктык м. диале́ктик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыяле́ктык, ‑а, м.

1. Прыхільнік, паслядоўнік дыялектычнай філасофіі; проціл. метафізік.

2. Уст. Асоба, якая добра валодае дыялектыкай (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыяле́ктык

(гр. dialektikos)

1) паслядоўнік дыялектычнай філасофіі, які прымяняе дыялектычны метад;

2) уст. асоба, якая добра валодае дыялектыкай 3.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

диале́ктик дыяле́ктык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

метафі́зік, ‑а, м.

1. Паслядоўнік метафізікі; проціл. дыялектык.

2. Уст. Філосаф, які вывучае пытанні, што выходзяць за межы вопыту.

3. перан. Чалавек, схільны да абстрактных разважанняў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)