дыя́кан, -а, мн. -ы, -аў, м.

У праваслаўнай царкве: ніжэйшае духоўнае званне; памочнік святара ў час царкоўнай службы.

|| прым. дыя́канскі, -ая, -ае.

Д. сан.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дыя́кан

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дыя́кан дыя́каны
Р. дыя́кана дыя́канаў
Д. дыя́кану дыя́канам
В. дыя́кана дыя́канаў
Т. дыя́канам дыя́канамі
М. дыя́кане дыя́канах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дыя́кан м. дья́кон, диа́кон

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыя́кан, ‑а, м.

Ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы. Вялізны чорны дыякан узрушыў царкву магутным басам. Асіпенка.

[Грэч. diákonos.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дыякан 4/316

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дыякан

т. 6, с. 308

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дыя́кан

(гр. diakonos)

ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Дыя́кан ’дыякан’ (Нас.). Рус. дья́кон, укр. дия́кон. Запазычанне праз ц.-слав. диꙗконъ з грэч. διάκονος ’тс’. Гл. Фасмер, 1, 560; Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 226.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дыя́кан

(гр. diakonos)

ніжэйшае духоўнае званне, памочнік свяшчэнніка пры адпраўленні царкоўнай службы.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

Павел Дыякан 6/343

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)