Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дыплама́тм.
1.прям., перен. диплома́т;
2.разг. (портфель) диплома́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Дыпламат (сорт цюльпанаў) 11/156
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
дыплама́т, ‑а, М ‑маце, м.
1. Службовая асоба, упаўнаважаная ўрадам для зносін, перагавораў з замежнымі дзяржавамі. Нашых дыпламатам трэба было прыкласці нямала сіл, энергіі і вытрымкі, каб паказаць міжнародныя падзеі ў іх сапраўдным святле.Новікаў.Сын працуе дыпламатам у адной заакіянскай краіне, дачка ў горадзе метэаролагам.Дуброўскі.
2.перан. Чалавек, які тонка і ўмела вядзе сябе з іншымі людзьмі для дасягнення якой‑н. мэты. Лабановіч маўчаў, слухаў гэтага дыпламата і спрытнага чалавека.Колас.— Аднак дыплама-ат! — пакруціў галавой Жданковіч. Размова ажывілася, зрабілася больш простай і непасрэднай.Шамякін.
[Фр. diplomate.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Дыпламат 1/86, 111; 3/272; 4/298, 327
Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
дыплама́т
(фр. diplomate)
1) службовая асоба, упаўнаважаная ўрадам для афіцыйных зносін з прадстаўнікамі замежных дзяржаў;
2) перан. чалавек, які дабіваецца сваёй мэты тонкімі і ўмелымі адносінамі з людзьмі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Дыплама́т ’дыпламат’ (БРС). Рус.диплома́т, укр.диплома́т. Паводле Фасмера (1, 515), запазычанне з ням.Diplomat, франц.diplomate або польск.dyplomata (параўн. рус. старое дипломата). Шанскі (1, Д, Е, Ж, 125) лічыць, што крыніцай запазычання з’яўляецца франц.diplomate. Таксама з франц. (магчыма, праз ням.Diplomatie) запазычаны бел.дыплама́тыя, рус.диплома́тия, укр.диплома́тія (франц.diplomatie). Шанскі, там жа, 126.