дымо́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дымо́к дымкі́
Р. дымку́ дымко́ў
Д. дымку́ дымка́м
В. дымо́к дымкі́
Т. дымко́м дымка́мі
М. дымку́ дымка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дымо́к дымо́к, -мку́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дымо́к, -мку́ м. дымо́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дымо́к, ‑мка, м.

Памянш.-ласк. да дым (у 1 знач.). З коміна курыцца дымок. Мядзёлка. Папыхваючы дымком, да прыстані набліжаўся параход. Лынькоў. Пахла дымком гаркаватым. Бядуля.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дымо́к м Ráuchfahne f -, -n, Ráuchwölkchen n -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дым, -у, мн. дымы́, -о́ў, м.

Лятучыя прадукты гарэння з дробнымі часцінкамі вугалю, што ўзнімаюцца ў паветра ў выглядзе цёмных клубоў.

Не бывае дыму без агню (з нар.).

◊

Пайсці з дымам (разм.) — марна прапасці.

Пускаць дым у вочы (разм.) — ствараць ілжывае ўражанне аб чым-н.

У дым (разм.) — вельмі моцна, да крайнасці напіцца, быць п’яным.

|| памянш. дымо́к, -мку́, м.

|| прым. дымавы́, -а́я, -о́е.

Дымавая заслона.

Дымавая шашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

згарэ́лы, ‑ая, ‑ае.

Які згарэў; спалены. Толькі калі выйшаў цяпер [Міканор] на двор, заўважыў, што з-за хлява паўзе ўгару дымок, чорны дымок ад згарэлай саломы. Мележ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

whiff [wɪf] n. по́дых, паве́ў; дымо́к; сла́бы пах;

He took a few whiffs. Ён зрабіў некалькі зацяжак.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Ны́прыць ’цікаваць’: ныпрыць, па сялі ходзячы, дзе які дымок угледзець (карэл., Марц.). Магчыма, балтызм, параўн. літ. пу́ргіоіі, суадноснае з niprinti ’калупацца; карпатліва працаваць’ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

whiff

[hwɪf]

1.

n.

1) паве́ў -ву m., по́дых -у m. (ве́тру)

2) пах -у m.

3) дымо́к -ка́ m. (цыгарэ́ты)

2.

v.i.

1) дзьмуць; дзьму́хаць

2) пы́хкаць, пуска́ць дымо́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)