ды́кцыя, -і, ж.

Вымаўленне, ступень выразнасці ў вымаўленні слоў пры размове, чытанні, спяванні і пад.

Добрая д.

|| прым. дыкцы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ды́кцыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. ды́кцыя
Р. ды́кцыі
Д. ды́кцыі
В. ды́кцыю
Т. ды́кцыяй
ды́кцыяю
М. ды́кцыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ды́кцыя ж. ди́кция

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ды́кцыя, ‑і, ж.

Вымаўленне; манера вымаўляць словы. У лектара добрая дыкцыя. Практыкаванні па дыкцыі.

[Ад лац. dictio.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыкцыя

т. 6, с. 280

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ды́кцыя ж. Diktión f -; Spréchweise f -;

до́брая ды́кцыя éine kláre [gúte] Diktión

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ды́кцыя

(лац. dictio)

вымаўленні; выразнасць у вымаўленні слоў і складоў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ды́кцыя

(лац. dictio)

вымаўленне, ступень выразнасці ў вымаўленні слоў і складоў пры дэкламацыі, спяванні (напр. добрая д.).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

ди́кция ды́кцыя, -цыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

diction [ˈdɪkʃn] n. ды́кцыя; вы́бар слоў;

poetic diction мо́ва паэ́зіі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)