дыктатар назоўнік | мужчынскі род

  1. Правіцель, які карыстаецца неабмежаванай уладай.

  2. пераноснае значэнне: Той, хто паводзіць сябе ў адносінах іншых уладарна і нецярпіма.

|| прыметнік: дыктатарскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

дыкта́тар м. дикта́тор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

дыктатар, ‑а, м.

1. Асоба, якая карыстаецца неабмежаванай уладай у кіраванні дзяржавай. // перан. Пра таго, хто ігнаруе калегіяльнасць, дапускае грубае адміністраванне.

2. У Старажытным Рыме — службовая асоба, якая прызначалася сенатам у выпадку знешняй або ўнутранай небяспекі для дзяржавы і мела неабмежаваныя паўнамоцтвы.

[Лац. dictator.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дыкта́тар ’дыктатар’ (БРС). Ст.-бел. диктаторъ ’тс’ (вядомае з XVII ст.) Булыка (Запазыч., 96) лічыць непасрэдным запазычаннем з лац. dictator. Невядома, ці сучаснае бел. слова працягвае ст.-бел. традыцыю. Рус. дикта́тор Шанскі (1, Д, Е, Ж, 119) лічыць запазычаннем са ст.-слав. диктаторъ (з XII ст.); няпэўна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дикта́тор дыкта́тар, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

dictator [dɪkˈteɪtə] n. дыкта́тар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

самаўпраўны, ‑ая, ‑ае.

Які дзейнічае самачынна, незаконна, паводле ўласнага нораву. Самаўпраўны дыктатар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыктатарстваваць, ‑ствую, ‑ствуеш, ‑ствуе; незак.

1. Быць дыктатарам.

2. Весці сябе як дыктатар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dyktator

м. дыктатар

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Diktátor

m -s, -tóren дыкта́тар

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)