духаві́ты
прыметнік, якасны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
духаві́ты |
духаві́тая |
духаві́тае |
духаві́тыя |
| Р. |
духаві́тага |
духаві́тай
духаві́тае |
духаві́тага |
духаві́тых |
| Д. |
духаві́таму |
духаві́тай |
духаві́таму |
духаві́тым |
| В. |
духаві́ты (неадуш.)
духаві́тага (адуш.) |
духаві́тую |
духаві́тае |
духаві́тыя (неадуш.)
духаві́тых (адуш.) |
| Т. |
духаві́тым |
духаві́тай
духаві́таю |
духаві́тым |
духаві́тымі |
| М. |
духаві́тым |
духаві́тай |
духаві́тым |
духаві́тых |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
духаві́ты разг. паху́чий, души́стый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прасто́р, ‑у, м.
1. Свабоднае вялікае месца, абшар. Стэпавы прастор. □ Лес адшумеў, расступіўся: перада мною бясконцы ясны прастор. Скрыган.
2. перан. Свабода, раздолле. Прастор, чыстата, мякка і пах які духавіты. Лынькоў. Тут [на заводзе], спадзяваўся Андрэй, будзе большы, чым дзе, прастор для яго вынаходстваў і рацыяналізатарскіх прапаноў. Шахавец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пахучы, духмяны, душысты, араматны; пахкі, духавіты (разм.); водарны (абл.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)