ду́расць

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз. мн.
Н. ду́расць ду́расці
Р. ду́расці ду́расцей
ду́расцяў
Д. ду́расці ду́расцям
В. ду́расць ду́расці
Т. ду́расцю ду́расцямі
М. ду́расці ду́расцях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ду́расць, -і, ж.

1. Разумовая тупасць, абмежаванасць.

Па ўласнай дурасці трапіў у бяду.

2. мн. -і, -ей. Неабдуманы ўчынак, дзівацкі выбрык.

За ёй вадзіліся розныя дурасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́расць ж.

1. (недостаток ума) глу́пость, ду́рость, при́дурь;

зрабі́ць па ~ці што-не́будзь — сде́лать по глу́пости что́-л.;

2. (глупость, сумасбродство) дурь, блажь;

3. (глупый поступок) глу́пость

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ду́расць, ‑і, ж.

1. Разумовая абмежаванасць, тупасць. І калі што якое рабіў, то па вялікай сваёй дурасці, а не па злому намыслу. Лынькоў. І заўсёды так здараецца, што са складанага становішча выблытаешся, а па ўласнай дурасці пападзешся. Шахавец.

2. Неабдуманы, бязглузды ўчынак. «Нарвецца дзяўчына», — казалі пра .. [Аўгіню] сталыя жанкі і маладзіцы, калі гутаркі пра яе дурасці даходзілі да іх вушэй. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ду́расць ж., дурата́ ж. Dúmmheit f -, -en; Tórheit f -, -en; Stúmpfsinn m -(e)s, Álbernheiten pl; Grílle f -, -n; verrücktes Zéug; Beschränktheit f -, Borníertheit f - (абмежаванасць);

на яго́ найшла́ ду́расць er hat Fláusen [Gríllen] im Kopf;

вы́кіньце гэ́тую ду́расць з галавы́ schlágen Sie sich (D) diese Álbernheiten [Dúmmheiten] aus dem Kopf

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дурата́, -ы́, ж. (разм.).

Дурасць.

Лішняя дабрата — д. (з нар.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дурно́цце

‘дурасць’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. дурно́цце
Р. дурно́цця
Д. дурно́ццю
В. дурно́цце
Т. дурно́ццем
М. дурно́цці

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дурно́цце

‘дурасць; дурны чалавек’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. дурно́цце
Р. дурно́цця
Д. дурно́ццю
В. дурно́цце
Т. дурно́ццем
М. дурно́цці

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

здурава́ць, -ру́ю, -ру́еш, -ру́е; -ру́й; зак. (разм.).

Сказаць, зрабіць якое-н. глупства, дурасць.

Я здураваў, што сам не схадзіў на нараду.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

mindlessness [ˈmaɪndləsnəs] n. ду́расць; неразва́жлівасць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)