дур, -у, м. (разм.).

Дурнота, неразумны ўчынак, дзівацтва.

Д. нейкі найшоў на яго.

◊

Выбіць дур з галавы — адвучыць ад якіх-н. звычак, ад чаго-н. нядобрага.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ду́р
Р. ду́ру
Д. ду́ру
В. ду́р
Т. ду́рам
М. ду́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дур (род. ду́ру) м., разг. дурь ж., блажь ж., при́дурь ж.;

◊ вы́кінуць д. з галавы́ — вы́кинуть (вы́бросить) дурь (блажь) из головы́;

вы́біць д. з галавы́ — вы́бить дурь из головы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дур, ‑у, м.

Разм.

1. Бесталковыя ўчынкі, капрызы. — Дараваць сабе не магу, нашто я тады чытала табе свой верш. Ну, але ты глядзі на гэта, як на дзіцячую забаўку — проста дурная была. Цяпер дур гэты ў мяне прайшоў. Колас.

2. Зацямненне свядомасці, адурэнне. Дур найшоў на чалавека.

•••

Выбіць дур з галавы гл. выбіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дур

(лац. durus = цвёрды)

тое, што і мажор 1 (проціл. моль ).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

банду́ра, -ы, мн. -ы, -ду́р, ж.

1. Украінскі народны шматструнны шчыпковы музычны інструмент.

2. перан. Пра вялікі грувасткі прадмет (разм.).

|| прым. банду́рны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Dur

n - муз. дур, мажо́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

блажь прост. дур, род. ду́ру м., ду́рыкі, -каў ед. нет;

вы́кинь блажь из головы́ вы́кінь дур з галавы́, кінь ду́рыкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дурь ж., разг. дур, род. ду́ру м., ду́расць, -ці ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

працэду́ра, -ы, мн. -ы, -ду́р, ж.

1. Афіцыйны парадак дзеянняў, выканання, абмеркавання чаго-н. (кніжн.).

П. падпісання дагавора.

2. звычайна мн. Асобны працэс лячэння (напр., ванна, кампрэс і пад.), загартоўвання, гігіены цела.

Хадзіць у паліклініку на працэдуры.

Водныя працэдуры.

|| прым. працэду́рны, -ая, -ае.

П. кабінет.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)