ду́пель, -я, мн. -і, -яў, м.

Балотная птушка сямейства сяўцовых з доўгай тонкай дзюбай.

|| прым. дупялі́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ду́пель

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ду́пель ду́пелі
Р. ду́пеля ду́пеляў
Д. ду́пелю ду́пелям
В. ду́пеля ду́пеляў
Т. ду́пелем ду́пелямі
М. ду́пелі ду́пелях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ду́пель м., зоол. ду́пель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ду́пель зоол. ду́пель, -ля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дупель 4/314

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ду́пель, ‑я, м.

Птушка сямейства сяўцовых з тонкай доўгай дзюбай (жыве на балотах і заліўных лугах).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дупель

т. 6, с. 261

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ду́пель 1 ’назва птушкі’. Рус. ду́пель, ду́бель. Лічыцца запазычаннем з ням. duppelt, Doppelschnepfe або праз польск. dubelt ’тс’ з н.-ням. dubbelt. Фасмер, 1, 554 (са спасылкай на Бернекера, 1, 238; Брукнера, 101; Гараева, 99).

Ду́пель 2 ’дупло’. Гл. дупло́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Дубельт, гл. Дупель

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

dubelt, ~u

I м. заал.

дупель (Capella media Lath.)

II уст.

удвая

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)