Ду́най

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ду́най
Р. Ду́ная
Д. Ду́наю
В. Ду́най
Т. Ду́наем
М. Ду́наі

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Дуна́й

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Дуна́й
Р. Дуна́я
Д. Дуна́ю
В. Дуна́й
Т. Дуна́ем
М. Дуна́і

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Дуна́й р. Дуна́й, -на́я м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дунай

т. 6, с. 258

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Дуна́й м Dónau f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Дуна́й агульная назва вялікай ракі ў беларусаў’ (Яшкін), рус. дыял. дуна́й ’ручаёк з-пад зямлі’, укр. дуна́й ’разліў вады’, польск. дыял. dunaj ’далёкая незнаёмая рака, мора’. Ад уласнай назвы ракі Дунай; гл. Фасмер, 1, 553 (да тлумачэння ўласнай назвы Дунай гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 156–157). Параўн. яшчэ Брукнер, 103.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ду́най Назва нязначных рачулак на Случчыне (Мал. 172).

□ ур. Ду́най (поплаў і высахлая рэчка) каля в. Малева Нясв.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

дуна́й Агульная назва вялікай ракі ў беларусаў (Рам. Мат., Слаўг.).

□ Задуноўе — частка г. Віцебска за рэчкай Дунайкай (Шэйн БП., 776).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Danube

[ˈdænju:b]

р. Дуна́й

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дварня́к, ‑а, м.

Разм. Непародзісты дваровы сабака. Здаравенны дварняк, бразгаючы ланцугамі, падняўся на дыбы, злосна забрахаў. Хомчанка. Асабліва не даваў спакою ласям Макейчыкаў Дунай — нейкая помесь дварняка з ганчаком. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)