Ду́най

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ду́най
Р. Ду́ная
Д. Ду́наю
В. Ду́най
Т. Ду́наем
М. Ду́наі

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дуна́й

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Дуна́й
Р. Дуна́я
Д. Дуна́ю
В. Дуна́й
Т. Дуна́ем
М. Дуна́і

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дуна́й р. Дуна́й, -на́я м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дунай

т. 6, с. 258

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Дунай (р.) 1/130, 138, 583; 2/52, 69, 92, 106, 398, 443, 513; 3/13, 15, 19; 4/312; 6/432; 8/589; 9/500, 556; 10/443

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Дуна́й м. Dónau f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Дуна́й агульная назва вялікай ракі ў беларусаў’ (Яшкін), рус. дыял. дуна́й ’ручаёк з-пад зямлі’, укр. дуна́й ’разліў вады’, польск. дыял. dunaj ’далёкая незнаёмая рака, мора’. Ад уласнай назвы ракі Дунай; гл. Фасмер, 1, 553 (да тлумачэння ўласнай назвы Дунай гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 156–157). Параўн. яшчэ Брукнер, 103.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ду́най Назва нязначных рачулак на Случчыне (Мал. 172).

□ ур. Ду́най (поплаў і высахлая рэчка) каля в. Малева Нясв.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

дуна́й Агульная назва вялікай ракі ў беларусаў (Рам. Мат., Слаўг.).

□ Задуноўе — частка г. Віцебска за рэчкай Дунайкай (Шэйн БП., 776).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Danube

[ˈdænju:b]

р. Дуна́й

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)