дукава́цца
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
дуку́юся |
дуку́емся |
| 2-я ас. |
дуку́ешся |
дуку́ецеся |
| 3-я ас. |
дуку́ецца |
дуку́юцца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
дукава́ўся |
дукава́ліся |
| ж. |
дукава́лася |
| н. |
дукава́лася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
дуку́йся |
дуку́йцеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
дуку́ючыся |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Дукава́цца ’крыўляцца’ (Шат.). Гл. дукава́ць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Дукава́ць ’павучаць (часта з цялесным пакараннем)’ (Касп.), ’настройваць, падвучваць, падбухторваць кагосьці’ (Янк. III). Відаць, з адукава́ць ’выхоўваць’ у выніку адпадзення пачатковага ненаціскнога а‑ (а гэта з польск. edukować; < лац. educare ’выхоўваць’). Параўн. адука́цыя (гл.). Магчыма, сюды адносіцца і дукава́цца ’крыўляцца’ (Шат.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)