Ду́бнік

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Ду́бнік
Р. Ду́бніка
Д. Ду́бніку
В. Ду́бнік
Т. Ду́бнікам
М. Ду́бніку

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Дубнік

т. 6, с. 244

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дубня́к Участак лесу, дзе багата расце дубу; малады дубовы зараснік (БРС). Тое ж ду́бнік (Віц. Нік. 1895, Слаўг.), дубні́к (Докш., Жытк., Лёзн., Сал., Слаўг., Ст.-дар., Стол.), дубы́ (Стаўбц.), дубіна́ (Брэст., Гродз. Лемц. Айк., Слаўг.), дубі́на (Валож., Слаўг., Палессе Талст.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)