дрыя́да

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дрыя́да дрыя́ды
Р. дрыя́ды дрыя́д
Д. дрыя́дзе дрыя́дам
В. дрыя́ду дрыя́д
Т. дрыя́дай
дрыя́даю		 дрыя́дамі
М. дрыя́дзе дрыя́дах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дрыя́да ж., миф., бот. дриа́да

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дрыя́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, м.

У грэчаскай міфалогіі — лясная німфа, заступніца дрэў.

[Грэч. dryas.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дрыяда

т. 6, с. 229

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дрыя́да

(гр. dryas, -ados)

1) паводле старажытнагрэчаскай міфалогіі, лясная німфа, заступніца дрэў;

2) вечназялёная тундравая расліна сям. ружавых; курапатчына трава.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

дриа́да бот. дрыя́да, -ды ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)