друза́

‘маса з бітага камення, цэглы, шкла’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. друза́
Р. друзы́
Д. друзе́
В. друзу́
Т. друзо́й
друзо́ю
М. друзе́

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дру́за

‘група крышталяў, якія зрасліся ў аснове’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. дру́за
Р. дру́зы
Д. дру́зе
В. дру́зу
Т. дру́зай
дру́заю
М. дру́зе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дру́за мин. дру́за, -зы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дру́за ж., мин., см. друз 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дру́за, ‑ы, ж.

Група крышталяў, якія зрасліся ў аснове.

[Ням. Druse — шчотка.]

друза́, ‑ы, ж.

Абл. Друз. Цагляная друза засталася пасля разбураных сцен. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

друза

т. 6, с. 218

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дру́за ж мін Drúse f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дру́за

(ням. Druse = шчотка)

1) група крышталёў, якія зрасліся ў аснове;

2) крышталі аксалату кальцыю ў клетках многіх раслін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

друза́

1. Гразь, твань, іл, смецце (Слаўг.). Тое ж друзга́, друзя́, друзня́к. (Слаўг.).

2. Густа парослыя крышталі на каменні (БНТ). Тое ж гра́нец, гранцы́ (Гродз.).

3. Смецце з зямлёй (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

друз (род. дру́зу) м.

1. мин. дру́за ж.;

2. ще́бень, щебёнка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)