дракон назоўнік | мужчынскі род

  1. Казачнае страшыдла ў выглядзе крылатага змея, які дыхае агнём, пажырае людзей і жывёлу.

  2. Вялікая яшчарка, што жыве ў некаторых трапічных краінах на дрэвах і можа лятаць.

|| прыметнік: драконавы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

драко́н м., миф., зоол. драко́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

драко́н драко́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

дракон, ‑а, м.

1. Казачнае страшыдла ў выглядзе крылатага вогнедышнага змея, які пажырае людзей і жывёл.

2. Яшчарка з крыламі, якая жыве на дрэвах у некаторых трапічных краінах і можа лятаць.

3. Сузор’е Паўночнага паўшар’я неба, якое агінае сузор’е Малой Мядзведзіцы.

[Грэч. drakon — змей.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Драко́н ’дракон’ (БРС). Рус. драко́н, укр. драко́н. У ст.-рус. мове (Максім Грэк) лічыцца запазычаннем прама з грэч. δράκων ’тс’. Паводле Фасмера (1, 534), у іншых выпадках у рус. мове гэта запазычанне з лац. dracō, ‑ōnis (< грэч.). Гл. яшчэ Шанскі, 1, Д, Е, Ж, 183. Прыметнік драко́наўскі (драконаўскія законы) — запазычанне з франц. (магчыма, праз рус. мову) draconique або ням. drakonisch. У аснове ляжыць імя элінскага заканадаўца Дракона (Δράκων). Гл. Фасмер, 1, 535.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dragon [ˈdrægən] n. драко́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пяцігаловы, ‑ая, ‑ае.

З пяццю галовамі (у 1 знач.). Пяцігаловы дракон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стогаловы, ‑ая, ‑ае.

Які мае сто або больш галоў; шматгаловы. Стогаловы дракон.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dragon

[ˈdrægən]

n.

драко́н -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

smok

м. змей, дракон; цмок

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)