драба́нт

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. драба́нт драба́нты
Р. драба́нта драба́нтаў
Д. драба́нту драба́нтам
В. драба́нта драба́нтаў
Т. драба́нтам драба́нтамі
М. драба́нце драба́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

драба́нт м., уст., в разн. знач. драба́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

драба́нт уст., в разн. знач. драба́нт, -та м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

драба́нт

(польск. drabant, ад ням. Drabant)

1) целаахоўнік пры знатнай асобе ў сярэдневяковай Польшчы і Вялікім княстве Літоўскім;

2) салдат кавалергардскай роты ў арміі Пятра I;

3) афіцэрскі дзяншчык у казацкіх войсках.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

trabant

м.

1. гіст.. драбант;

2. астр.. сатэліт; спадарожнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)