до́гма, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Палажэнне, якое прымаецца за бясспрэчную ісціну, нязменную пры любых акалічнасцях.

Схаластычныя догмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

до́гма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. до́гма до́гмы
Р. до́гмы до́гмаў
Д. до́гме до́гмам
В. до́гму до́гмы
Т. до́гмай
до́гмаю		 до́гмамі
М. до́гме до́гмах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

до́гма ж. до́гма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

до́гма до́гма, -мы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

догма

т. 6, с. 175

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

до́гма, ‑ы, ж.

1. Палажэнне, якое прымаецца за бясспрэчную ісціну, нязменную для ўсіх часоў і гістарычных умоў.

2. звычайна мн. (до́гмы, ‑аў). Асноўныя палажэнні якога‑н. вучэння. Догмы рыжскага права.

[Грэч. dogma.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

догма

Том: 8, старонка: 187.

img/08/08-187_0898_Догма.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

До́гма ’догма’ (БРС). Рус. до́гма, укр. до́гма. У рус. мове запазычанне з лац. мовы (лац. dogma < грэч.) у XVII ст. Ст.-бел. догма (вядомае з слоўніка Бярынды, гл. Булыка, Запазыч.), паводле Булыкі (там жа), узята прама з грэч. δόγμα.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

до́гма

(гр. dogma)

палажэнне, сцверджанне, якое прымаецца на веру як непахісная ісціна, што прызнаецца бясспрэчнай без доказаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

до́гма

(гр. dogma = думка, вучэнне)

палажэнне, якое прымаецца на веру як непахісная ісціна, нязменная пры ўсіх абставінах.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)