Дзікуноў С. П. 8/224

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

дзіку́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дзіку́н дзікуны́
Р. дзікуна́ дзікуно́ў
Д. дзікуну́ дзікуна́м
В. дзікуна́ дзікуно́ў
Т. дзікуно́м дзікуна́мі
М. дзікуне́ дзікуна́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

profane

[prəˈfeɪn]

1.

adj.

1) сьве́цкі, нерэлігі́йны

2) богазьневажа́льны, блюзьне́рскі

profane language — блюзьне́рскія сло́вы

3) про́сты, вульга́рны

the profane rites of savages — про́стыя абра́ды дзікуно́ў

2.

v.t.

прафанава́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)