дзі́дка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзі́дка дзі́дкі
Р. дзі́дкі дзі́дак
Д. дзі́дцы дзі́дкам
В. дзі́дку дзі́дкі
Т. дзі́дкай
дзі́дкаю		 дзі́дкамі
М. дзі́дцы дзі́дках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дзідка (паляўнічая прылада) 4/200

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ДЗІ́ДА,

старажытная колючая зброя; род лёгкага кап’я або пікі з металічным наканечнікам, насаджаным на доўгае цаўё. Падобную паляўнічую прыладу наз. таксама дзідка, рагаціна.

т. 6, с. 112

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

dart

[dɑ:rt]

1.

n.

1) дзі́дка, дро́цік -а m.

2) рапто́ўны імклі́вы рух

3) джа́ла n.

4) вы́тачка f. (у суке́нцы)

5) во́стры по́зірк, сло́вы

2.

v.

1) імча́цца (страло́ю), шмыгану́ць, шмы́гнуць

2) кіда́ць стрэ́лы (дзі́ды)

3) рабі́ць вы́тачкі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)