Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
дзя́цел, дзя́тла, мн. дзя́тлы, дзя́тлаў, м.
Лясная птушка сямейства дзятлавых з моцнай дзюбай, якой яна здабывае ежу са шчылін дрэў і расколін кары.
Хто б дзятла ведаў, каб не яго дзюба (з нар.).
|| прым.дзя́тлаў, -лава.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дзя́цел (род. дзя́тла) м., зоол. дя́тел
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дзя́цел, дзятла; мн. дзятлы, ‑аў; м.
Лясная птушка з доўгай моцнай дзюбай, якая здабывае ежу ў кары дрэў. Стракаты дзяцел. Чорны дзяцел. □ Даўгахвостыя дзятлы, у чорных вопратках з чырвонымі палоскамі, заўзята барабаняць па дрэвах сваімі вострымі дзюбамі — то дробна і часта, то расцяжна, з перапынкамі.Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дзя́целмзаал Specht m -(e)s, -e;
страка́ты дзя́цел Búntspecht m
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Дзя́цел ’дзяцел’. Параўн. рус.дя́тел, укр.дя́тел, польск.dzięcioł, ст.-чэш.dětel, серб.-харв.дје̏тао, балг.де́тел. Прасл.*dętetъ. Утварэнне суфіксам ‑tel‑. Дзеяслоўная аснова, ад якой утворана назва, праблематычная (*delb‑ або *dьlb‑: літаральна ’той, які доўбае’). Параўн. Фасмер, 1, 562; Бернекер, 1, 190–191; Трубачоў, Эт. сл., 5, 27–28.