дзясна́, -ы́, мн. дзя́сны і (з ліч. 2, 3, 4) дзясны́, дзя́сен і дзя́снаў, ж.

Слізістая абалонка поласці рота.

Дзясны крываточаць.

|| прым. дзя́сенны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Дзясна́

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Дзясна́
Р. Дзясны́
Д. Дзясне́
В. Дзясну́
Т. Дзясно́й
Дзясно́ю
М. Дзясне́

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзясна́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дзясна́ дзя́сны
дзясны́
Р. дзясны́ дзя́сен
дзя́снаў
Д. дзясне́ дзя́снам
В. дзясну́ дзя́сны
дзясны́
Т. дзясно́й
дзясно́ю		 дзя́снамі
М. дзясне́ дзя́снах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзясна́ ж., анат. десна́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Дзясна

т. 6, с. 164

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дзясна́, ‑ы́; мн. дзя́сны (з ліч. 2, 3, 4 дзясны́), дзя́снаў; ж.

Слізістая абалонка поласці рота, якая пакрывае зубныя адросткі сківіц. Верхняя губа падымалася ўгору і расчыняла дзясны з буйнымі крэпкімі зубамі. Колас. [Мікалай] глядзеў на малога і смяяўся, а той таксама скрывіўся, пускаючы сліну і паказваючы голыя чырвоныя дзясны. Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзясна́ ж Záhnfleisch n -es

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Дзясна́ ж Desná f - (рака)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Дзясна́ ’дзясна’. Параўн. рус. десна́, укр. я́сни, польск. dziąsna, серб.-харв. де̑сна і г. д. Прасл. *dęsn‑, магчыма, ад і.-е. назвы зуба (літ. dantìs, ст.-інд. dant‑, лац. dens і г. д.). Бернекер, 1, 190; Фасмер, 1, 506; Трубачоў, Эт. сл., 5, 26–27.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

gum​1 [gʌm] n. anat. дзясна́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)