дзяні́кінец
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
дзяні́кінец |
дзяні́кінцы |
| Р. |
дзяні́кінца |
дзяні́кінцаў |
| Д. |
дзяні́кінцу |
дзяні́кінцам |
| В. |
дзяні́кінца |
дзяні́кінцаў |
| Т. |
дзяні́кінцам |
дзяні́кінцамі |
| М. |
дзяні́кінцу |
дзяні́кінцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дзяні́кінец, -нца м., ист. дени́кинец
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дени́кинец ист. дзяні́кінец, -нца м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)