дзягця́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дзягця́р дзегцяры́
Р. дзегцяра́ дзегцяро́ў
Д. дзегцяру́ дзегцяра́м
В. дзегцяра́ дзегцяро́ў
Т. дзегцяро́м дзегцяра́мі
М. дзегцяру́ дзегцяра́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дзягця́р, дзегцяра́, мн. дзегцяры́, дзегцяро́ў, м.

Той, хто гоніць або прадае дзёгаць.

Д. заўсёды пракураны дымам і дзёгцем.

|| ж. дзягця́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. дзягця́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дзягця́р (род. дзегцяра́) м. дегтя́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзягця́р, дзегцяра, м.

Той, хто гоніць дзёгаць. Слабада, дзе жылі дзегцяры, была пракурана дымам, смалой і дзёгцем. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Дзягцяр Мота Ізраілевіч

т. 6, с. 135

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дзягця́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. гл. дзягцяр.

2. Пасудзіна для дзёгцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дегтя́рник дзягця́р, род. дзегцяра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дзягця́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

1. Жан. да дзягцяр.

2. Пасудзіна для дзёгцю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)