дзьмухаўцо́вы
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
дзьмухаўцо́вы |
дзьмухаўцо́вая |
дзьмухаўцо́вае |
дзьмухаўцо́выя |
| Р. |
дзьмухаўцо́вага |
дзьмухаўцо́вай
дзьмухаўцо́вае |
дзьмухаўцо́вага |
дзьмухаўцо́вых |
| Д. |
дзьмухаўцо́ваму |
дзьмухаўцо́вай |
дзьмухаўцо́ваму |
дзьмухаўцо́вым |
| В. |
дзьмухаўцо́вы (неадуш.)
дзьмухаўцо́вага (адуш.) |
дзьмухаўцо́вую |
дзьмухаўцо́вае |
дзьмухаўцо́выя (неадуш.)
дзьмухаўцо́вых (адуш.) |
| Т. |
дзьмухаўцо́вым |
дзьмухаўцо́вай
дзьмухаўцо́ваю |
дзьмухаўцо́вым |
дзьмухаўцо́вымі |
| М. |
дзьмухаўцо́вым |
дзьмухаўцо́вай |
дзьмухаўцо́вым |
дзьмухаўцо́вых |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
дзьмухаве́ц, -хаўца́ і (зб.) -хаўцу́, мн. -хаўцы́, -хаўцо́ў, м. (разм.).
Травяністая расліна сямейства складанакветных з жоўтымі кветкамі, сцяблом з млечным сокам і насеннем на пушыстых валасінках.
|| прым. дзьмухаўцо́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пыл, ‑у, м.
1. Найдрабнейшыя цвёрдыя часцінкі, часцей паднятыя з паверхні зямлі, якія лятаюць у паветры або аселі на паверхню рэчаў. Дарожны пыл. Мучны пыл. □ Клубы пылу, узнятыя галубамі, паволі плылі з дзвярэй. Лынькоў. Па дарогах днём і ноччу ў воблаках рудога пылу беглі машыны. Грахоўскі. Ля сцяны стаялі тры куфры, акаваныя жалезам. На ўсім гэтым тоўстым пластом ляжаў пыл. Чарнышэвіч. // Найдрабнейшыя часцінкі вады, снегу і пад. Снежны пыл, падхоплены ветрам, узнімаўся над зямлёй. Мікуліч. Усё насычана было дробным вадзяным пылам, які ўраганны вецер зрываў з крутых хваль. Лынькоў.
2. Тое, што і пылок (у 2 знач.). У пчалы на ножках Дзьмухаўцовы пыл. Узнялася з ношкай, Ледзь хапіла сіл. Калачынскі.
•••
Касмічны пыл — дробныя цвёрдыя часцінкі міжпланетнай і міжзоркавай прасторы.
Аж (толькі) пыл курыць (закурэў) — вельмі хутка (пайсці, пабегчы, паехаць і пад.).
Пусціць пыл у вочы гл. пусціць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)