де́ти мн. (ед. дитя́ ср) дзе́ці, род. дзяце́й, ед. дзіця́, -ця́ці ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дети
Том: 8, старонка: 69.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
дети
Том: 8, старонка: 70.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Тры́братдзеці ‘траюрадныя браты або сёстры’ (дзісн., Бел. дыял. 3). Слова, запісанае Я. Драздовічам у 20‑х гадах XX ст., спалучае лічэбнік тры (гл.) і вядомае ў смаленскіх гаворках словазлучэнне брат‑дети (брад‑дети) ‘дваюрадныя браты і сёстры’ (ССГ), параўн. збратдзетны ‘дваюрадны’ ў адносінах да дзяцей дзядзькі або цёткі (Панюціч, Лексіка, 35), гл. збратдзеці. Агульнае значэнне слова — ‘браты і сёстры ў трэцяй стрэчы’, гл. стрэча 2.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
побры́згаться папы́рскацца;
де́ти побры́згались водо́й дзе́ці папы́рскаліся вадо́й;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
абста́ць сов., разг. обступи́ть;
дзе́ці ~та́лі машы́ну — де́ти обступи́ли маши́ну
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
щебета́ть несов., прям., перен. шчабята́ць;
пти́цы щебе́чут пту́шкі шчабе́чуць;
де́ти щебе́чут дзе́ці шчабе́чуць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Дзіця́ ’дзіця’ (мн. л. дзе́ці). Рус. дитя́ (де́ти), укр. дитя́ (ді́ти), польск. dziecię, чэш. dítě (děti), балг. дете́ і г. д. Прасл. *dětę ’дзіця’, *děti ’дзеці’. Паводле Трубачова (Эт. сл., 5, 13), *dětę звязана з *dojiti ў значэнні ’ссаць, смактаць’ (гл. там жа крытычны агляд іншых версій). Фасмер, 1, 516; Бернекер, 1, 196; Траўтман, 51.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
су́кін груб., разг.: су́кіны дзе́ці су́чьи (су́кины) де́ти;
с. сын — су́кин сын
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
хо́ду разг., в знач. сказ. наутёк;
а дзе́ці — х. — а де́ти — наутёк
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)