даўгавя́зы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. даўгавя́зы даўгавя́зая даўгавя́зае даўгавя́зыя
Р. даўгавя́зага даўгавя́зай
даўгавя́зае		 даўгавя́зага даўгавя́зых
Д. даўгавя́заму даўгавя́зай даўгавя́заму даўгавя́зым
В. даўгавя́зы (неадуш.)
даўгавя́зага (адуш.)		 даўгавя́зую даўгавя́зае даўгавя́зыя (неадуш.)
даўгавя́зых (адуш.)
Т. даўгавя́зым даўгавя́зай
даўгавя́заю		 даўгавя́зым даўгавя́зымі
М. даўгавя́зым даўгавя́зай даўгавя́зым даўгавя́зых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

даўгавя́зы разг. долговя́зый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

даўгавя́зы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Вельмі высокі і худы; цыбаты. Аднекуль з’явіўся даўгавязы крыклівы старшыня і загадаў скласці рэчы на фурманкі. Каваль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даўгавя́зы, даўгалы́гі разм áufgeschossen;

даўгавя́зы хлапе́ц (báum)lánger Kerl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

долговя́зый разг. даўгавя́зы, цыба́ты, падга́лісты.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

lanky [ˈlæŋki] adj. цыба́ты, падга́лісты, даўгавя́зы

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

áufgeschossen

a даўгавя́зы, цыба́ты, падга́лісты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

schlaksig

a разм. нязгра́бны, няспры́тны; даўгавя́зы, цыба́ты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Пэ́ртыкі ’калкі, на якія вешалі калыску ў полі’ (трак., Сл. ПЗБ). Нагадвае польск. pręciki ’пруткі, кіёчкі’, памянш. ад pręt ’кіёк’, гл. прут ’тс’; пачатак слова, магчыма, трансфармаваны пад уплывам літоўскіх слоў тыпу perti̯s ’даўгавязы’, perti̯sti ’расцягнуцца’ і пад. Міжмоўная інавацыя на беларуска-літоўска-польскім сумежжы?

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ды́лда ’высокі, непаваротлівы, нязграбны чалавек’, засведчана ў Вілен., Ковен., Гродз. Мін. губ. (Нас.), ’высокі, сутулаваты’ (Шат.), ’даўгавязы чалавек’ (Бяльк.), ’высокі худы чалавек’ (Касп.); гл. і Сл. паўн.-зах.; рус. ды́лда ’тс’, таксама ’жардзіна’. Лаўчутэ (Лекс. балтызмы, 19) этымалогіі рус. слова (бел. матэрыял ніхто раней не прыводзіў) лічыць непераканаўчымі і мяркуе, што гэта запазычанне з балт. моў; параўн. літ. dìlda ’непаваротлівы, неправорны чалавек’, лат. dilda ’дылда’ (Лаўчутэ, там жа, 19–20). Гл. яшчэ агляд версій у Фасмера, 1, 558.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)