даро́жніца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
даро́жніца |
даро́жніцы |
| Р. |
даро́жніцы |
даро́жніц |
| Д. |
даро́жніцы |
даро́жніцам |
| В. |
даро́жніцу |
даро́жніц |
| Т. |
даро́жніцай
даро́жніцаю |
даро́жніцамі |
| М. |
даро́жніцы |
даро́жніцах |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
даро́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Спецыяліст па будаўніцтве, рамонце і эксплуатацыі дарог.
|| ж. даро́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)