дано́счык, -а, мн. -і, -аў, м.

Чалавек, які зрабіў данос.

|| ж. дано́счыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. дано́счыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дано́счык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дано́счык дано́счыкі
Р. дано́счыка дано́счыкаў
Д. дано́счыку дано́счыкам
В. дано́счыка дано́счыкаў
Т. дано́счыкам дано́счыкамі
М. дано́счыку дано́счыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дано́счык м. доно́счик; я́бедник, я́беда

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дано́счык, ‑а, м.

Той, хто зрабіў данос, займаецца даносамі; даказчык, нагаворшчык. Прыяцелі прызначылі Саўку ролю правакатара і даносчыка. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дано́счык м Denunziánt [-tsi´ant] m -en -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

доно́счик дано́счык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

informer [ɪnˈfɔ:mə] n. дано́счык; інфарма́тар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дано́счыца, ‑ы, ж.

Жан. да даносчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

доноси́тель уст. дано́счык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

whistle-blower [ˈwɪslˌbləʊə] n. дано́счык; дано́счыца

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)