дамініё́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дамініё́н дамініё́ны
Р. дамініё́на дамініё́наў
Д. дамініё́ну дамініё́нам
В. дамініё́н дамініё́ны
Т. дамініё́нам дамініё́намі
М. дамініё́не дамініё́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дамініён, -а, мн. -ы, -аў, м. (уст.).

Самакіравальная дзяржава, якая ўваходзіць у склад Брытанскай імперыі і залежыць ад яе ў сваёй унутранай і знешняй палітыцы.

Д.

Новая Зеландыя.

Канадскі д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дамініён, -на м. доминио́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дамініён, ‑а, м.

Тэрмін, якім да 1947 абазначаліся былыя калоніі Брытанскай імперыі, што атрымалі права на самакіраванне (заменены тэрмінам «член Садружнасці»).

[Англ. dominion.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дамініён

т. 6, с. 32

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

дамініён м Domínion [-njən] n -s, -s і -ni¦en [-ni:ən]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

дамініён

(англ. dominion, ад лац. dominium = валоданне)

дзяржава ў складзе Брытанскай імперыі (да 1947 г.), якая прызнавала ўладу англійскага караля — Канада (з 1867 г.), Аўстралійскі Саюз (з 1901 г.), Новая Зеландыя (з 1907 г.) і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

доминио́н дамініён, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

dominium

н. дамініён

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dominion [dəˈmɪniən] n.

1. fml (over) панава́нне, улада́ранне

2. hist. дамініён

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)