дайні́ца

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. дайні́ца дайні́цы
Р. дайні́цы дайні́ц
Д. дайні́цы дайні́цам
В. дайні́цу дайні́цы
Т. дайні́цай
дайні́цаю		 дайні́цамі
М. дайні́цы дайні́цах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

дайні́ца ж., обл., см. даёнка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дайні́ца, ‑ы, ж.

Тое, што і даёнка. Сырадой нясуць дзяўчаты, што аж пеніцца ў дайніцах. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ско́пак ‘вядро’ (Сцяшк. Сл.). Параўн. укр. дыял. скопе́ць, шко́пок ‘дайніца’, польск. skopek, szkopek ‘драўляная дайніца’. Запазычанне праз польскую мову, у якасці крыніцы прыводзяць ст.-в.-ням. skaph ‘пасудзіна (для вадкасцей)’ (Брукнер, 494–495; ЕСУМ, 5, 279).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

skopek

м. даёнка, дайніца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

szkopek

м. даёнка, дайніца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дои́льник м., дои́льница ж., обл. даёнка, -кі ж., дайні́ца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дойни́к м., дойни́ца ж., обл. даёнка, -кі ж., дайні́ца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Здайна́ ’нагбом’ (слонім., Нар. лекс.). З + р. скл. назоўніка *dojьnъ/o, з якім звязаны вытворныя даёнка, дайніца ’пасудзіна для даення’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

даёнка, дайніца; падойнік (абл.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)