дагля́дчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. дагля́дчык дагля́дчыкі
Р. дагля́дчыка дагля́дчыкаў
Д. дагля́дчыку дагля́дчыкам
В. дагля́дчыка дагля́дчыкаў
Т. дагля́дчыкам дагля́дчыкамі
М. дагля́дчыку дагля́дчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

дагля́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто даглядае каго-, што-н., наглядае за кім-, чым-н.

Д. коней.

2. Службовая асоба, якая даглядае дарожныя рэчы, грузы на мытні.

Мытны д.

|| ж. дагля́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. дагля́дчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дагля́дчык м.

1. тот, кто присма́тривает (пригля́дывает, смо́трит, гляди́т, уха́живает) (за кем, чем);

2. досмо́трщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дагля́дчык, ‑а, м.

1. Той, хто даглядае каго‑, што‑н., наглядае за кім‑, чым‑н. У канцылярыі сядзеў Лявон — даглядчык коней. Васілевіч. Чалавека гэтага Леанольд Гушка ведаў: гэта быў нейкі там даглядчык нечага ў княжым замку. Чорны.

2. Службовая асоба, якая аглядае рэчы, грузы ў таможні; надглядчык. Таможны даглядчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дагля́дчык м.

1. (той, хто даглядае) Pfléger m -s, -; Betréuer m -s, -; Áufsichtsperson f -, -en;

2. (мытны) Zóllbeamte (sub) m -n, -n; Zöllner m -s, - (разм.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

keeper [ˈki:pə] n. дагля́дчык; вартаўні́к;

a lighthouse keeper дагля́дчык маяка́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ско́тник м. дагля́дчык жывёлы;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

догля́дчик прост. дагля́дчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дагля́дчыца, ‑ы, ж.

Жан. да даглядчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ста́днік

‘пастух, даглядчык свойскай жывёлы і птушкі; карова, конь, свіння’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ста́днік ста́днікі
Р. ста́дніка ста́днікаў
Д. ста́дніку ста́днікам
В. ста́дніка ста́днікаў
Т. ста́днікам ста́днікамі
М. ста́дніку ста́дніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)