гуча́льны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
гуча́льны |
гуча́льная |
гуча́льнае |
гуча́льныя |
| Р. |
гуча́льнага |
гуча́льнай
гуча́льнае |
гуча́льнага |
гуча́льных |
| Д. |
гуча́льнаму |
гуча́льнай |
гуча́льнаму |
гуча́льным |
| В. |
гуча́льны (неадуш.)
гуча́льнага (адуш.) |
гуча́льную |
гуча́льнае |
гуча́льныя (неадуш.)
гуча́льных (адуш.) |
| Т. |
гуча́льным |
гуча́льнай
гуча́льнаю |
гуча́льным |
гуча́льнымі |
| М. |
гуча́льным |
гуча́льнай |
гуча́льным |
гуча́льных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
гуча́льны звуча́щий;
~нае це́ла — физ. звуча́щее те́ло
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
гуча́льны, ‑ая, ‑ае.
Які ўтварае гук, валодае здольнасцю гучаць. Гучальны буй.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
звуча́щий
1. прич. які́ (што) гучы́ць;
2. в знач. прил. гуча́льны;
звуча́щее те́ло физ. гуча́льнае це́ла.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)