го́нг

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. го́нг го́нгі
Р. го́нга го́нгаў
Д. го́нгу го́нгам
В. го́нг го́нгі
Т. го́нгам го́нгамі
М. го́нгу го́нгах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

гонг, -а, мн. -і, -аў, м.

Ударны музычны інструмент у выглядзе металічнага дыска, ужыв. таксама для падачы сігналаў.

Ударыць у г.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гонг м. гонг

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гонг гонг, род. го́нга м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гонг, ‑а, м.

Металічны ўдарны музычны інструмент у выглядзе дыска з загнутымі краямі. Ударыць у гоні. // Рукавы сігнал, які падаецца ўдарамі ў металічны дыск, рэйку і пад. Гукі гонга. Пачуць гонг.

[Англ. gong з малайск.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гонг м Gong m -s, -s;

уда́рыць у гонг góngen vi;

гу́кі гонга Góngschläge pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

гонг

(англ. gong, ад малайск. gong)

1) ударны музычны інструмент у выглядзе металічнага дыска з загнутымі краямі;

2) гукавы сігнал, які падаецца ўдарамі ў кавалак металу, рэйку, а таксама самі гэтыя прадметы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

gong [gɒŋ] n. гонг

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

gong

[gɔŋ]

n.

1) гонг -а m. (музы́чны інструмэ́нт)

2) гонг (гукавы́ сыгна́л)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

gong, ~u

м. гонг

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)